نماز بالاترین، شیرینترین و برترین ذکر است. همه چیز تابع نماز است. نماز عبادتی است که در ابتدای راه، نیاز به تمرین دارد تا انسان به آن خو بگیرد. از این روست که آموزه‌های تربیتی دین، تاکید دارد کودکان از هفت سالگی با نماز آشنا شوند تا کم کم با آن خو بگیرند.
نکته مهم و قدم بعدی این است که انسان تلاش کند نماز برای او عادت نشود. عادت نکردن افراد به نماز در ابتدای سنین تکلیف موجب کسالت و مشقت برای آنان در سنین بالاتر شده و باقی ماندن در عادت موجب عدم ارتباط با آن می‌گردد. اما نمازی که معراج مؤمن است، فراتر از تکرار واژه‌ها و انجام منظم حرکات است.
نماز به فرموده‌ی اولیای دین معراج است یعنی بال پرواز و ترقی. نماز بهترین و تضمینی‌ترین ذکر و رمز برای ترقی و رسیدن به آرزوها و پر کشیدن به اوج آسمان‌هاست. اما نه ظاهر نماز و نه الفاظ آن، بلکه روح و معنای آن.
تنها راه عادت کردن به نماز و عادی نشدن این فریضه الهی؛ تنها و تنها با توجه با گذشتن از ظاهر آن و ارتباط با روح نماز و. به اصطلاح حضور قلب است.
منبع : تبیان
چگونه در نماز حضور قلب داشته باشم:
برای دست یابی به حضور قلب باید به نماز اهمیت داد. از وقت نماز گرفته تا مقدمات و اعمال و اذکار آن. بنابراین بهتر است نمازگزار موارد زیر را مراعات کند:
۱- اهتمام به نماز اول وقت داشته و سعی کند دغدغه‌‌اش این باشد که تا اذان گفته شد هر جا که هست نمازش را ادا کند.
۲- قبل از نماز حتماً اذان و اقامه را بگوید و خود را برای نماز مهیا کرده و ذهنش را از امور روزمره و مشغله‌های زندگی خالی کند.
۳- قبل از نماز همیشه به خود توجه دهد که می‌خواهد در پیشگاه خدای بزرگی بایستد که او را می‌بیند و فراتر از آن، کسی است که او را و همه عالم را آفریده و هستی به دست اوست و شنوا و دانا و مهربان است.
۴- حتماً معنای اذکار نماز و آیاتی که در آن تلاوت می‌کند را بداند و توجه داشته باشد که دارد با خدای خود صحبت می‌کند.
۵- بعد از نماز حتماً چند دقیقه‌ای بنشیند و با ذکر تسبیحات حضرت زهرا (سلام الله علیها) و صلوات بر رسول خدا و خاندان مطهرش ارتباط خود را با روح نماز محکم نماید.
